Ζένια Αποστολοπούλου
Personal Success Coach
ΠΡΕΠΕΙ να ζήσω
Αυτό πρόλαβα να σκεφτώ, πριν με ανεβάσουν από τύχη, στο τουριστικό πειρατικό καράβι στα ανοιχτά των θερμών πηγών του ηφαιστείου της Σαντορίνης, εκείνο το καλοκαίρι.
Ήμουν 32 και μόλις είχα επιζήσει από πνιγμό.
Η εμπειρία ήταν τραυματική. Μου άφησε μια έντονη φοβία για τη θάλασσα, η οποία επεκτάθηκε σε οτιδήποτε σχετιζόταν με το υγρό στοιχείο.
Η φοβία μου έγινε τόσο δυσλειτουργική που για χρόνια απέφευγα όχι μόνο τη θάλασσα και τις πισίνες, αλλά ακόμη και την απλή οπτική επαφή με νερό.
Μπορείς να φανταστείς κάποιον να παθαίνει κρίση πανικού από την ασφάλεια του καναπέ του ενώ παρακολουθεί ταινία που δείχνει σκηνές σε νερό;
Ούτε εγώ μπορούσα να το φανταστώ, μέχρι που το έζησα.
Όταν συνήλθα και για όσο προσπαθούσα να δουλέψω το τραύμα, άρχισα να αναγνωρίζω την αίσθηση του πνιγμού στη ζωή μου, του πνιγμού με τη μεταφορική έννοια.
Εργαζόμουν από μικρή στον τουρισμό, διαχειριζόμουν ομάδες, οργανισμούς, ειδικούς πελάτες και εκπαίδευα νεότερους και καταξιωμένους επαγγελματίες σε κρίσιμα πεδία σχετικά με το τουριστικό προϊόν και τις υπηρεσίες του.
Όλα οργανωμένα, κανονισμένα, να μη γίνουν λάθη, να απολαύσουν οι πελάτες τα ταξίδια και τις διακοπές τους, οι εργαζόμενοι να είναι χαρούμενοι και οι εργοδότες ασφαλείς.
Οργάνωση, στόχοι, πίεση στα άκρα, όλοι ευχαριστημένοι.
Σχεδόν όλοι.
Εγώ πνιγόμουν.
Μετά ήταν οι άλλοι άλλοι.
Πότε θα παντρευτείς;
Μεγαλώνεις. Πότε θα κάνεις παιδιά;
Πότε θα φτιάξεις τη ζωή σου;
Μα τι είχε η ζωή μου και έπρεπε να τη φτιάξω;
Κι αν έπρεπε να τη φτιάξω, γιατί έπρεπε αυτό να εξαρτάται από έναν κάποιον άλλο;
Πνιγόμουν.
Κάθε φορά το ίδιο αίσθημα. Όχι μόνο ότι πνίγομαι.
Ότι ΠΡΕΠΕΙ να ζήσω.
Κάπως έτσι, βήμα βήμα, από τη διαχείριση του τραύματος και την ψυχοθεραπεία που άλλοι έκαναν σε εμένα, έφτασα στον NLP,
τον Νεύρο-Γλωσσικό Προγραμματισμό, που πλέον κάνω εγώ.
Όχι από μια φιλοπερίεργη τάση αυτοβελτίωσης, ούτε επειδή ήταν μόδα, ούτε επειδή δεν είχα τι να κάνω και σίγουρα όχι επειδή ήξερα σίγουρα ότι θα βοηθηθώ!
Τότε ανακάλυψα και την τεχνική του IEMT, το μόνο που με βοήθησε να επανέλθω και να αντιμετωπίσω τις κρίσεις πανικού και τη φοβία στο νερό, γι’ αυτό και εκπαιδεύτηκα σε αυτό.
Επειδή για μένα ο πνιγμός, ο κυριολεκτικός και ο μεταφορικός, ήταν βίωμα.
Και ΕΠΡΕΠΕ να ζήσω.
Από τότε οι εκπαιδεύσεις δεν σταμάτησαν ποτέ.
Τώρα πια, εκτός από το να εκπαιδεύομαι εγώ η ίδια, βοηθάω κι άλλους να πατήσουν σε στέρεο έδαφος ενώ ταυτόχρονα συνεργάζομαι με επαγγελματίες Coaches ως Supervisor Coach.
Αντί να αναγνωρίζω απλώς τα σημάδια και να νιώθω το αίσθημα του πνιγμού, καταφέρνω (με δουλειά αυτό, ακόμα και σήμερα) να ζω όπως θέλω.
Να αλλάζω τον τρόπο που έχω προγραμματιστεί.
Να κάνω συνειδητά βήματα και συνειδητές επιλογές.
Να μη βυθίζομαι. Να πατάω γερά.
Να βοηθάω και άλλους να κάνουν το ίδιο.
